Tentoonstelling Annie Boedt & Finley Goddemaer

Het is niet voor het eerst dat ik gebruik mag maken van de lokalen van het Vrijzinnig Laïciserend Centrum in Oostende, waarvoor dank aan de organisatie. In 2008, 2010 ( samen met mijn zoon Jeroen Goddemaer) en in 2013 bracht ik fotowerk in deze mooie, heldere ruimte van De Geuzetorre.

Maar lang daarvoor, meer dan dertig jaar geleden al, opende ik een tentoonstelling met schilderijen op het vorige adres van het VLC, namelijk in de Langestraat 44a, waar in 1977 mijn oudste zoon als eerste “laïek” gedoopt werd. Niet zo vreemd als je weet dat Jeroen Goddemaer de eerste kleinzoon is van wijlen Fernand Goddemaer, één van de medeoprichters en coördinator van De Geuzetorre in 1971 en bovendien de schrijver die in 1951 de Arkprijs van het Vrije Woord in de wacht sleepte met zijn roman ‘Nola’.
(Weetje: zijn tweede boek weigerde hij uit te geven omwille van de censuur bij de publicatie van Nola)

Waarom dit nu allemaal van belang is?
Omdat ik vandaag de eer en het genoegen heb een nieuwe tentoonstelling aan te kondigen, met zowel fotografisch als meer plastisch werk van mijn kleindochter Finley Goddemaer en van mezelf.
Welkom op de vernissage op zondag 10 maart vanaf 11.00 in De Geuzetorre! De werken aan de muren kunnen bekeken worden tot zondag 5 mei.

Finley, pas twaalf geworden (dochter van Jeroen en dus achterkleindochter van Fernand) is van toen ze nog maar goed kon lopen begeesterd door fotografie (wat ze dan van haar andere overgrootvader, Fernand Boedt, geërfd heeft). Ze houdt evengoed van vormgeving op talrijke vlakken: tekenen, schilderen en knutselen met wegwerpmateriaal als van bouwen met Lego. Bovendien speelt ze graag toneel, studeert al enkele jaren piano en is ook geregeld op pad met haar papa als DJ ( jawel diskjockey!) Een veelzijdig kind dus, zeg nu zelf. Door haar kinderlijke verwondering maakt ze de meest originele beelden die ook mij inspireren. We gaan dan ook vaak samen op fotojacht of kliederen graag samen aan de keukentafel (sinds kort op zolder in ons zelfgemaakt atelier).

Voor het werk dat we zullen tentoonstellen gebruikten we zowel foto’s in hun zuiverste vorm als bewerkte foto’s. We lieten ons inspireren door zowel voor- als achterkanten van afgedrukte foto’s - die we ook zelf maakten - leefden ons uit met verf en krijt en haalden er de meest boeiende stukken uit om in te kaderen. Ook het inkaderen deden we zelf en waren hierbij niet vies van recyclagemateriaal. Het werden suggestieve miniaturen, sommige in postkaartformaat, voor zij die nog een authentieke en kunstzinnige kaart kunnen waarderen. (hetzij om op te sturen, hetzij om in te kaderen)

Enkele werken komen onder glas, andere dan weer niet. Zelf werk ik niet graag met glas, niet enkel omwille van het breekbare (denk hierbij ook aan het gewicht bij vervoer en ophanging) maar ook door de storende lichtreflecties. Maar … er zijn nog altijd mensen die graag met hun vingers kijken, zo zijn er die zelfs een Rubens waarnemen. Finley zegt: “zonder glas vind ik het mooist omdat je dan de textuur beter kan zien”, en gelijk heeft ze!

We gaven bewust geen titels aan de werken, hoewel de verleiding vaak groot was. Bij een suggestief werk wordt de kijker uitgenodigd om zijn of haar fantasie de vrije loop te laten en er zelf een titel aan te geven. Deze zal afhankelijk zijn van de kijker en zijn of haar gemoedstoestand. Dat is onze bedoeling en precies dat maakt het boeiend, ook voor ons. Beeld en kleuren spreken je aan of niet, vertellen je iets … of niet. Deze tentoonstelling wordt dus onpoëtisch: ‘Zonder titel! Graag tot 10 maart!
(Annie en Finley)